[Kontrowersje] Słowo o socjalizacji.

Podstawowy zarzut wobec szkół domowych to właśnie twierdzenie, że dzieci uczone w ten sposób będą aspołeczne. Jeśli już założymy, że dla pełnej socjalizacji potrzebna jest obecność grup takich jak klasa, dzieci ze szkół domowych często uczą się w grupach, wcale nie są pozbawione kontaktów z rówieśnikami. Uczęszczają też na różnego typu zajęcia sportowe czy artystycznie gdzie spotykają inne dzieci. Przede wszystkim jednak dzieci uczą się jak się zachowywać od starszych, najczęściej od własnej rodziny. Wielu przeciwników szkoły domowej nie zdaje sobie sprawy, jak naprawdę wygląda zachowanie rówieśników, z którymi ich dziecko spotka się w szkole publicznej. Mimo to nie twierdzimy, że dzieci uczące się w niej przejmują w całości ten wzorzec od starszych uczniów. Po co jednak dopuszczać wpływ uznawany za szkodliwy czy niepotrzebny? Nauczanie w domu pozwala na nienachalną, często niezauważalną przez dziecko kontrolę tego, w jakim środowisku się ono obraca i jakie wzorce przejmuje z otoczenia, co w przypadku szkoły publicznej może być zdecydowanie trudniejsze. Często to właśnie w szkole publicznej dziecko odnajduje powody do izolowania się, ponieważ nie radzi sobie z presją rówieśników lub jest przytłoczone "masową produkcją" uczniów. Proces socjalizacji dziecka czy nabywania przez niego zasad moralnych zależy głównie od najbliższych. Posyłając dziecko do szkoły publicznej rodzic w dużym stopniu pozostawia dalszy rozwój dziecka przypadkowi, nie ma wpływu na czynniki kształtujące je lub nie zdaje sobie sprawy z ich istnienia. Podsumowując: przeciwnicy edukacji domowej formułując zarzut zagrożenia socjalizacji najwyraźniej nie zdają sobie sprawy, co leży u jej podstaw. Czy socjalizacja może omijać człowieka żyjącego wśród innych ludzi? Czy można przeoczyć obowiązek wprowadzenia swojego dziecka w życie społeczne?